آوار اندیشه های خود...

همیشه برای من چه نوشتن مهم تر از چگونه نوشتن بوده،‌ البته لفاظی و آراستن کلام که خوش آیند و خوش آهنگ باشد کار آسانی است اما همین که به چه نوشتن می اندیشم هزاران هزار واژه هجومی سهمگین را آغاز می کنند و من در این هجوم قادر به انجام هیچ کاری نیستم و ناچار قلم را رها می کنم و بی محابا به این سیل خروشان اجازه می دهم که بیایند و تمامی مغزم را به تصرف خود درآورند و سرزمین ذهنم را در دست بگیرند و مرا چون مغلوبی سرگشته در میان آوار اندیشه های خودم به اسارت ببرند و چه دشوار است محبوس شدن در جایی که به هیچ کس تعلق ندارد جز خودت و دشوارتر از همه اینکه بخواهی این لشکر فاتح را با خود همراه کنی ودر عین اسارت در دستشان آنها را به خدمت بگیری و از آنها بخواهی که آنچه را می خواهی بگویند…